Beste wie dit leest,
Bovenstaand credo heb ik jarenlang gehuldigd. Dat kwam vooral, omdat ik zelf de afgelopen 30 jaar geen dag zonder werk heb gezeten. Dat was soms moeilijk, zeker in de jaren ’90 stond mijn baan vele malen op de tocht. Maar met name via uitzendbureaus, half jaartje hier, paar maandjes daar, dat lukte allemaal net. Ik heb nu wel een pensioengat van hier tot aan de maan en terug (uitzendbureaus kenden toen nog geen pensioen) en vaak heb ik ook werk moeten doen dat òf flink onder mijn niveau was, òf waar ik gewoon absoluut niet blijer van werd. Arbeidsvreugde is erg belangrijk, heb ik in die tijd ontdekt. Maar ja, de schoorsteen moet natuurlijk wel roken als je thuis een vrouw en dochter hebt zitten, die je toch te eten wilt geven. Kortom, ik moest zo af en toe compromissen sluiten, maar verdiende altijd mijn eigen geld.
Ik werk nu alweer bijna 13 jaar voor dezelfde werkgever. Goed naar mijn zin, zoveel baanzekerheid als je maar kunt hebben in deze crisistijd en een open oog en oor voor het feit dat doorwerken tot 67 in de volcontinu om tijdige loopbaanontwikkeling en doorstroming vraagt. Ik ben wel weer toe aan een nieuwe uitdaging en mensen die hun hele leven ploegendiensten hebben gelopen gaan gemiddeld 7 jaar eerder dood.
Toch ben ik nu van dat credo afgestapt. Ik geloof er namelijk niet meer in. Dat komt vooral door mijn dochter. Ik besef best dat zij niet de enige is, vele duizenden zitten in hetzelfde schuitje. Maar ja, haar maak ik nu eenmaal van dichtbij mee. 22 is ze, bijna 23. Vanaf haar 15e altijd zaterdag- en vakantiebaantjes gehad, zelf haar centjes willen verdienen, iets leren, mouwen opstropen en aanpakken! Na haar middelbare school in 2007 aan de MBO-opleiding Pedagogisch Werker begonnen. Ze werkt graag met kinderen, kids zijn dol op háár en kinderopvang was toen booming, dus het was geen “pret-opleiding zonder enige toekomst”. In 2011 was ze klaar en ze kon meteen aan de slag bij haar vroegere stage-bedrijf. Toen was de neergang echter al begonnen.
Ik weet het, niet iedereen staat even sympathiek tegenover kinderopvang en/of de verleende toeslagen aan ouders. “Waarom moet ik aan andermans kinderen meebetalen?” en “Laat ouders zelf hun kinderen opvoeden in plaats van voor de 2e auto, 3e vakantie etc. te werken” zijn veelgehoorde kreten. Daar gaat het nu even niet om, andere discussie. Omdat de toekomst in de kinderopvang minder werd, ging ze vorig jaar een half jaar naar het buitenland, werken in Turkije en Griekenland als kids entertainer in vakantieresorts voor een Nederlands bedrijf. Keihard buffelen voor een paar honderd euro per maand, maar wel een hele ervaring en een avontuur op zich. Heus, ze weet van aanpakken. Terug in Nederland kreeg ze aanvankelijk een WW-uitkerinkje, daarna kon ze een 0-uren contract krijgen bij dezelfde kinderopvang, maar daar wordt ze meer niet ingezet dan wel. Einde van de maand en ze heeft wel 11 uurtjes gewerkt. Daarnaast werkt ze nog als gastouder, maar dat is veel uren maken voor weinig geld. Alles om maar wat euries bij elkaar te sprokkelen. Ik vind dat prijzenswaardig!
Ze solliciteert en netwerkt zich suf naar een èchte fulltime baan, zodat het afgelopen is met dat hap-snap wat centjes verdienen. Ze wil een toekomst opbouwen. En met haar vele tienduizenden. Steeds nul op het rekest. Te oud, te hoog opgeleid, te laag opgeleid, nog geen rijbewijs, noem maar op. En dat terwijl het Najaarsakkoord voorschrijft, dat je steeds sneller werk onder je niveau moet aanpakken. Werkgevers kunnen straks voor hetzelfde geld steeds hoger opgeleiden aannemen, waardoor het voor mensen met wat minder scholing alsmaar moeilijker wordt om aan de bak te komen. En voor het laag- en ongeschoolde werk wordt een blik MOE-landers opengetrokken. Goedkoop, zeuren niet, werken door en als er één ziek is komt er een ander.
U ziet, ze wìl werken, is bereid te leren, wil zelfs weer voor lange tijd naar het buitenland en zo gek krijg je ook niet iedereen. Maar hoe hard ze ook probeert, ze lijkt wel uitgerangeerd. En met haar vele duizenden generatiegenoten, die minstens zo hard solliciteren als zij. Die ook graag een toekomst willen opbouwen, gretig zijn, er tegenaan willen. En ik hoor het u zeggen: “De toekomst is wat je er zelf van maakt. Je wilt het gewoon niet hard genoeg. Het komt bijna niemand aanwaaien, je moet er keihard voor knokken.” Zoals ik zelf ook heb moeten doen. Voor die jonge mensen wil ik graag een lans breken. Want ze willen werken, maar ze kunnen niet. Omdat nú al niemand ze meer wil hebben.
Evert's blognote 
Beste Erik,
Wat jij beschrijft is het gevolg van het door onze regering (en die van andere West-Europese landen) omarmde Angelsaksische maatschappijmodel. Een bescheiden, minimale rol voor de overheid, liberalisering van de diverse markten, vrij spel voor marktwerking en weinig sociaal vangnet. Degenen die het niet redden, kieperen over de rand van de afgrond. Werknemers zijn geen werknemers meer, maar Human Resources oftewel productiemiddelen. Vaste banen bestaan niet meer: iedereen zal meerdere kleine baantjes moeten accepteren om in het levensonderhoud te voorzien. Bedrijven streven onder dwang van aandeelhouders naar winstmaximalisatie op de korte termijn. Iedereen moet langer doorwerken, of je er nou dood bij neer valt is niet belangrijk.
Ik heb een aangeboren handicap, zit nu 35 jaar in de Sociale Werkvoorziening, ben bijna 60 en ik voel de zweep die door de Overheid over mij heen gelegd wordt op mijn rug neerdalen. Ik moet tot mijn 66ste doorwerken. Ik loop bijna op mijn tandvlees. Ik heb 3 jaar thuis gezeten: 2 jaar na beëindiging van mijn detachering door mijn laatste werkgever en 1 jaar met ziekteverlof vanwege de nasleep van een medische ingreep. Ik die tijd ben ik niet achter de geraniums blijven zitten, maar ben twee studies gaan volgen en heb allerlei vrijwilligerswerk gevonden met een zekere maatschappelijke relevantie. Ik doe dat vrijwilligerswerk met passie, want het is dankbaar werk, ook al krijg ik er geen cent voor, sterker nog: er moet soms geld bij! Vind ik niet erg, want ik heb PLEZIER in dat werk.
Inmiddels moet ik van mijn detacheerder (de Overheid die mijn SW-Salaris betaalt) in een baan beneden mijn niveau gaan werken. Niet erg, want ik heb een salarisgarantie (althans, als het aan Jetta Klijnsma ligt, wordt dat verlaagd naar 120% van het minimumloon). Nu moet ik mijn vrijwilligerswerk gaan afbouwen voor een baan waarin ik niet gelukkig word, sterker nog: waar ik de kans loop vroegtijdig afgebrand te raken en misschien helemaal thuis kom te zitten.
Er is werk zat in Nederland! Iedereen die wil werken, kan werken. Het zijn alleen bijna allemaal onbetaalde vrijwilligersbanen, want organisaties hebben geen geld meer om mensen in vaste dienst te nemen. Je mag op Bijstandsniveau werken. Participatiemaatschappij heet dat. Ik noem het Amerikaanse toestanden. JAMMER!
Beste BezigBijtje,
Dank voor je uitgebreide reactie èn de nuance. Natuurlijk is er werk zat! Alleen is daar geen geld meer voor of heeft in elk geval niemand het ervoor over. Er is genoeg te doen, maar ja, zoals ik in de blog al schreef: de schoorsteen moet toch roken. En hoeveel waardering, dankbaarheid en voldoening je ook kunt peuren uit vrijwilligerswerk, je kunt er niet van bestaan. Ik kijk dan ook net zo min erg positief aan tegen die zgn. participatiemaatschappij als jij.
Heel simpel, men wil GRATIS werknemers. Als daar idd de schoorsteen van kan roken en een boterham op tafel kan liggen, prima maar de realiteit is helaas niet zo.
Sorry, ik schrijf Erik maar ik bedoel Evert (net met iemand anders met de naam Erik zitten mailen, vandaar)
Evert, ja de tijden zijn veranderd, de jeugd heeft de toekomst, maar zijn vaak te lui, te moe of te ongemotiveerd om werk aan te pakken, als 53 jarige probeer ik weer aan het werk te komen wat een onbegonnen job lijkt. Depressie, afwijzing, ellende dat is mijn deel geworden, 3 sollicitaties zijn 3 afwijzingen, 100 sollicitaties zijn 100 afwijzingen, en ga zo maar door. Die ellendelingen , recruiters of intermediairs, consulenten nemen niet de moeite te kijken naar de persoon die reageert op een vacature, als 50er sta he daardoor afgedankt langs de zijlijn, de zin in het leven verdwijnt, vriendin kon het niet meer aan en heeft voor zichzelf gekozen, IK WIL WERKEN, DOE ALLES WAT ER OP MIJN PAD KOMT, KOM MAAR OP !!!!
Ik ben bijna 60, vrouw, transgender en ook nog eens visueel gehandicapt. Kan het nog slechter? Ik werkte van begin 1978 tot medio 2010 in de Sociale Werkvoorziening op basis van detachering. Daarna heb ik 2 jaar thuis gezeten omdat er geen geschikte detacheringsbaan voor me was en 1 jaar met ziekteverlof vanwege complicaties na een medische ingreep. Aangezien ik wel iets aan mijn ogen mankeer, maar niets aan mijn handen en aan mijn hersens (HBO-opgeleid), ben ik in die 2 jaar dat ik thuis zat een studie gaan volgen. Ook ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, want er is werk zat in Nederland, zij het onbetaald. Ik ben zogezegd “mijn eigen werk gaan organiseren.” Ik doe momenteel maatschappelijk relevant vrijwilligerswerk. Mijn detacheerder stuurt me nu regelmatig naar allerhande werkplekken bij organisaties waar onvoldoende rekening wordt gehouden met mijn beperkingen. Als ze me nou eens met rust zouden laten, kan ik mezelf veel beter ontplooien in datgene wat ik kan, wat ik wil en wat ik met passie doe. Maar nee: de zweep moet er over! Ik zal moeten doorwerken met mijn handicap tot ik 67 ben. Ik voel me schuldig omdat ik nu banen bezet van mensen die jonger en/of lager opgeleid zijn dan ik.
Er is IMHO iets fundamenteel mis in Nederland.
Beste Evert,
Ten eerste bedankt voor de goede columns!
Dan nu ik herken mezelf in jou dochter, heb sinds mijn 11e van alles gedaan om mijn eigen geld te verdienen voor kleding of concert etc… Allerlei weekend/vakantie/parttime/fulltime baantjes gehad zoals folders lopen, oppassen, productiewerk, horecawerk, callcenterwerk etc meestal via uitzendbureaus. Echter solliciteer ik me nu al 2 jaar suf in binnen en buitenland en krijg of geen antwoord of “u schrijft een leuke brief, maar u bent te jong, te oud, te weinig werkervaring, niet genoeg diplomas” en die 4 uur per maand oproepwerk via het uitzendbureau schiet ook niet op, gelukkig doe ik vrijwilligerswerk wat mij enorm veel voldoening en goeds brengt.
Wat ook heel veel gebeurd is zoals bij de post dat mensen ontslagen worden uit vaste dienstverband en dan via detachering of uitkering hun oude baan moeten doen voor de helft minder inkomsten, dat gebeurt ook veel bij de gemeente en dan met name de groenvoorziening en ‘concierges’ (mannen en vrouwen doe gemeentelijke gebouwen onderhouden) en de zorg schijnt spoedig te volgen, gezien ze daar mensen willen ontslaan maar er wel mensen nodig zijn om gehandiapten en ouderen te verzorgen…
Motto van de directeuren en managers schijnt te zijn dat hun salaris zo hoog mogelijk moet zijn, dat de winst van hun bedrijf zo hoog mogelijk moet zijn en dat dat ten koste moet gaan van de gewone medewerkers, jammer! (zie oa de ontslagrondes van balie en callcenter medewerkers bij de banken en het sluiten van het ene bankkantoor naar het andere, terwijl falende directeuren/managers oprotpremies krijgen van heb ik jou daar en blijvende/nieuwe directeuren en managers een belachelijk hoog salaris krijgen en dikke bonussen, en er wordt weer winst gemaakt en dat terwijl wij Nederlanders de banken gered hebben!)
De banen die er nu zijn zijn veelal vrijwilligersbaantjes en daar kan een mens niet van rondkomen, jammer want als het zo doorgaat zullen er meer mensen ontslagen worden en die banen worden omgezet tot banen voor vrijwilligers of voor mensen met uitkering/bijstand…
Hallo Witte Tijger,
Je zit aardig in de richting van een blog die ik binnenkort wil gaan schrijven, dus je hebt me weer wat handvatten gegeven. Ik kreeg in andere reacties ook al vaak de opmerking dat er genoeg vrijwilligerswerk is. Klopt, maar veel van die vrijwilligersbanen waren ooit ‘gewoon’ betaalde functies die nu zijn wegbezuinigd. En van vrijwilligerswerk kan de schoorsteen niet roken, hoeveel voldoening je er ook uit haalt. Ik zeg tegen jou hetzelfde als tegen mijn dochter: door blijven gaan, want ooit moet het toch goed komen, althans dat hoop ik. Bedankt voor je reactie!
Veel vrijwilligerswerk en werk dat door mensen met uitkering/wahjong/bijstand moet worden gedaan om hun uitkering/wahjong/bijstand te mogen behouden was ooit een echte betaalde baan (post lopen, folders lopen, post sorteren, productiewerk, gemeentelijke groenvoorziening), maar winst is belangrijker kennelijk dan mensen een menswaardig bestaan te geven en het feit dat de regering dan meer inkomsten en minder uitgaven zal hebben… Ik kan het zo even niet terugvinden maar ik heb gezien of gelezen dat ook veel daadwerkelijk werk wordt omgezet in stage, dan hoeven de werkgevers geen uitgaven te doen en kan de afgestudeerde of werkzoekende werkervaring opdoen om eventueel daarna alsnog een betaalde baan te vinden…
Heb nog een interessant stuk gelezen wat hierop betrekking heeft en dat misschien ook een handvat kan zijn http://www.doorbraak.eu/noisejob-eureka-geef-ondernemers-geld-bedrijfsruimte-gratis-personeel/
Ik denk dat alle werkwillenden blijven proberen om een baan te krijgen, ondanks de vele afwijzingen, we zullen toch wat moeten naast vrijwilligerswerk of evt ‘werken voor behoud uitkering’.
Ik denk dat we onbedoeld naar een samenleving gaan waarbij een Bijstandsuitkering en (verplicht) vrijwilligerswerk de norm is. Vaste banen zijn dan alleen nog maar weggelegd voor bepaalde beroepen of categorieën werknemers. Je wordt haast gedwongen je als ZZP’er te vestigen om boven die Bijstandsnorm uit te komen, maar ook dit biedt geen garanties op een fatsoenlijk bestaan.
Beste Evert,
Wij delen vast dezelfde ervaringen, zowel uit begin jaren tachtig als uit 2013. Het is heel simpel. Wanneer je alleen al de werkzoekende zzp-ers, de werklozen en andere verplicht solliciterende mensen bij elkaar optelt, dan kom je ongeveer op 1 vacature voor 15 mensen. Dat is mijn weerwoord wanneer mensen zich afvragen waarom ik al bijna twee jaar thuis zit. Veel sterkte!
Beste Raamopen,
Ik ben zelf in de gelukkige omstandigheid dat ik al zo’n 30 jaar geen dag zonder werk heb gezeten, al was dat niet altijd even makkelijk. Maar ik kom heel veel verhalen tegen van mensen van mijn leeftijd. Schoolverlater rond 1980, grote werkloosheid, niet aan de bak. Nu begin 50, grote werkloosheid, te oud/duur/risicovol voor veel werkgevers en wederom niet aan de bak. Twee jaar thuis is een lange tijd. 1 vacature op 15 mensen is zelfs nog maar een gemiddelde, want niet elke baanzoekende is geschikt voor elke vacature. Dat maakt het alleen nog maar ingewikkelder. Overigens, mensen die zich afvragen waarom jij al 2 jaar thuis zit hebben de laatste tijd niet echt goed om zich heen gekeken, ben ik bang. Heel veel sterkte! Ik hoop dat er snel weer iets op je pad komt.
1 op 15 is nog best rooskleurig 🙂 En ik snap je berekening ook, alleen zo jammer dat het bij veel functies is dat er 300 tot 500 man reageren op 1 vacature. Zie daar bovenuit te steken, zelf ook altijd baantjes gehad vnaf mijn 16e, nooit zonder werk tot voor kort op mijn 33e pas.
Nu ik dit zo na een tijdje weer eens teruglees allemaal, ben ik geloof ik niet helemaal duidelijk geweest over mijn eigen situatie. Ik ben één van die bofkonten die nog altijd werk heeft, sterker nog, eigenlijk zoveel baangarantie als je in deze onzekere tijden maar kunt hebben, met een werkgever die me alle ruimte geeft mezelf te ontwikkelen. Veel anderen die hier gereageerd hebben waren/zijn minder fortuinlijk. Ik hoop dat dat allemaal ooit weer goed komt voor iedereen. Ooit moet de kentering toch komen?
Beste Evert,
Vanaf 1984, toen ik met succes mijn studie voltooide, ben ik nauwelijks aan werken toegekomen. Voor mijn afstuderen was ik al begonnen met solliciteren, maar dat leverde behalve wat sollicitatiegesprekken her en der in den lande niets op. Desondanks wees de maatschappelijk werker er fijntjes op, dat er met mij dan iets fundamenteel mis moest zijn, want… wie WIL werken KAN werken. Let wel, ik heb het over midden jaren ’80, de tijd van de zgn. verloren generatie.
Na 5 jaar bijstand “genoten” te hebben, kwam ik in contact met de directeur van een stichting, die met mij graag eens van gedachten wilde wisselen over bepaald beleid. Het bleek achteraf om een sollicitatiegesprek te gaan, waar ik met vlag en wimpel voor slaagde. Hoera! Werk! En dat op een totaal ander vakgebied dan waarin ik afgestudeerd was. De maatschappelijk werker was niet bijster enthousiast, want het ging “maar” om deeltijdwerk en om jaarcontracten die 4x verlengd zouden worden. Helaas nam de directeur die mij in dienst had genomen vervroegd pensioen (om gezondheidsredenen, die hem binnen enkele maanden al fataal werden) en trad een nieuwe baas aan. Deze man bleek een kille saneerder, waar een flink aantal mensen binnen de stichting al snel niet bijster goed mee overweg konden. Voor mij waren de druiven zuur: het jaarcontract werd niet verlengd, want er moest bezuinigd worden. Dat werd mij heel tactvol meegedeeld tijdens een bespreking van mijn eerste – en tevens dus laatste – evaluatierapport van mijn onderzoekswerkzaamheden. Ik was totaal verbijsterd. Alleen de directeur en zijn rechterhand, de adjunct-directeur, bleken hiervan op de hoogte. Informatie over hoe te handelen voor de aanvraag van een WW-uitkering werd niet verstrekt.
Een onderzoeker van de Landbouw Universiteit heeft werkelijk zijn uiterste best gedaan om mij naar ander werk te begeleiden, maar zonder succes. De directeur die mij mijn droombaan had gegeven, was overleden, dus die “kruiwagen” was ik kwijt. Het verhaal laat zich raden: na de WW terug in de bijstand. De maatschappelijk werker stak nog net niet de vlag uit, toen ik om sociale redenen verhuisde naar een andere provincie. Het welkom in de nieuwe (plattelands)provincie was aanvankelijk warm, maar doordat ik er ondanks verwoede sollicitatiepogingen niet in slaagde werk te vinden, bekoelde het enthousiasme. De consulent van het arbeidsbureau was zeer vilein: “Als jij hier ooit een poot aan de grond wilt krijgen, zul je eerst dat foeilelijke accent af moeten leren” (tsja, als westerling ben je in het hoge noorden alleen als betalende toerist welkom, niet als jager op de toch al sinds jaar en dag schaarse baantjes). Nog andere ludieke acties: mij laten reizen voor afspraken die dubbel geboekt waren of op een ander tijdstip in zijn agenda stonden – of mij simpelweg laten komen voor een gesprek, waarin hij mij even een vacature uit de krant liet zien, waarop ik MOEST solliciteren, iets wat ik zelf dan al dagen eerder had gedaan. Pure treiterij en vernederingen. Ook kreeg ik een aanbod voor een peperdure ict-cursus zonder enkele baangarantie; als ik die cursus zou volgen zonder dat het werk opleverde, moest ik van mijn armoe het volledige cursusgeld (24.000 gulden!!!) terugbetalen. Van deze nobele geste heb ik als alfa geen gebruik gemaakt.
Daardoor kwam ik in het trajectencircuit terecht. Testjes over beroepeninteresse, testjes om te bewijzen dat ik echt wel doctorandus ben en … psychologisch onderzoek. Tsja, als je KUNT werken maar niet aan de bak komt, MOET/ZAL er in je bovenkamer wel iets mis zijn. De gemeente beurde subsidiegeld voor elke verplichte handtekening van mij onder zo’n schitterend “traject”plan. Blijkbaar een lucratieve business op kosten van de (Europese) belastingbetaler. Zelf werd ik er niets wijzer van.
Na zeven magere jaren belandde ik in het walhalla: een gesubsidieerde baan. De inlener (museumdirecteur) had het re-integratiebedrijf en mij met mooie praatjes ingepalmd. Aangenomen als onderzoeksmedewerkster en organisator van de bibliotheek moest ik baliewerk doen en daarnaast schoonmaakwerkzaamheden verrichten. Het urenlange staan leverde problemen op (ik heb vanaf mijn geboorte een kromme ruggengraat) en als klap op de vuurpijl ging ik nog tijdens de proefperiode door mijn rug en verbood de huisarts mij te werken. De mevrouw van het re-integratiebureau stapelde fout op fout: staan is een kwestie van gewenning (wat de arts zei, was dus quatsch), je wordt formeel ontslagen en ik meld je aan bij het GAK voor een ziektewetuitkering. Huh? Ontslagen tijdens de proeftijd geeft geen recht op een ziektewetuitkering. Maar ja, die uitkering was door mevrouw de betweetster aangevraagd en daardoor kon ik niet terug naar de bijstand (twee uitkeringsaanvragen naast elkaar mag namelijk niet). Een reis langs diverse keuringsartsen (van GAK en van de ARBO) volgde met als resultaat: u heeft een aangeboren afwijking, dus als u werk aanvaardt en het gaat mis, dan zijn de gevolgen alleen voor u. Kortom, eigen schuld dikke bult – u krijgt geen cent. Wel verklaren wij, dat u voor een flink deel arbeidsongeschikt bent en dat een werkgever daar rekening mee moet houden. De gemeente wilde geen uitkering meer geven over gederfde inkomsten (het boekjaar was afgesloten en door de accountant goedgekeurd) . Na bijna 6 weken zonder een rooie cent te hebben ontvangen mocht ik van het re-integratiebedrijf weer terug naar het museum, waar ik door de rug was gegaan. Ik kreeg weer een baliefunctie, hoewel in het contract stond, dat ik onderzoekswerk ging doen. Het staan was een ware beproeving. De directeur wilde daar geen rekening mee houden. Uiteindelijk heb ik na een paar weken het onderzoekswerk opgeëist. Vanaf die tijd heb ik krap twee jaar aan een bureau gezeten, mijn werk gedaan en alle daarnaast opgedragen administratieve klussen geleerd en gedaan. Daarna belandde ik in de WW en in de Rea-regeling. Gesputter over gederfde inkomsten door een fout van het re-integratiebureau werd gepareerd door een aardige mevrouw die de WW-aanvraag beoordeelde: “U kunt natuurlijk gaan procederen, maar ik geef u weinig kans. De gemeente heeft geld… Heeft u geld?” Kortom, geld dat slecht en stom is maakt recht wat krom is!
Het CWI had een uitsmijter: “O, de mevrouw van het re-integratiebedrijf kan wel zeggen, dat uw werkervaring u in fase 2 brengt, ik zet u gewoon terug in fase 4”. Kortom, twee jaar gewerkt voor de status “onbemiddelbaar”!
Op de WW volgde de bijstand. De maatschappelijk werker was ineens klantmanager geworden… met de scheermesmethode: jij moet elk trajectplan ondertekenen, want daarmee krijgen wij van de gemeente Europees subsidiegeld. Prachtige trajecten: terug naar het re-integratiebureau, dat mij prompt staand werk ging aanbieden onder het mom “zittend werk”, en daarna secretarieel werk (als manusje van alles dat voor de belastingdienst de hele dag aan het kopieerapparaat mocht staan). Alles heb ik op grond van de Rea-indicatie geweigerd. Op een kwade dag moest ik op stel en sprong naar een sollicitatiegesprek, waar ik de enige kandidaat was, want de andere had afgehaakt. Ik verwachtte weer een re-integratiemedewerkster als begeleider, maar die bleek vreemd genoeg ineens ondanks de afspraak met de inlener niet mee te kunnen. Vast een doelbewuste actie om mij een loer te draaien.Anders kan ik dat niet zien. De gebeitelde baan waarvoor ik de enig overgebleven kandidaat was, kreeg ik niet. Ik had mijn opleiding tot het laatst geheim gehouden, maar bij een concrete vraag ernaar moest ik wel zeggen, dat ik doctorandus ben. Vervolgens kreeg ik een tirade over me heen: pure kapitaalvernietiging om een hoogopgeleide te sturen voor een “dom baantje” (kopiëren, post rondbrengen, documenten sorteren en in mappen doen etc.). Gelukkig heeft de man woord gehouden het re-integratiebureau hierop aan te spreken. Reactie van het re-integratiebureau: voor jou gaan we geen poot meer uitsteken. Einde traject.
Volgende traject: gaat u maar voor onderzoek naar een keuringsarts. De (Europese) belastingbetaler betaalt. Diverse keren zelfs, want diverse keren herhaalde deze slimme zet zich. Resultaat: u bent arbeidsongeschikt, maar krijgt een headhunter. Headhunter: u zult het toch zelf moeten doen, want ik heb het druk, druk, druk. Arbeidskundige: u komt niet aan werk, bent ziek, maar eh… zit het niet tussen uw oren?
Huh? Na jaren gezondheidsklachten, bloedprikken etc. belandde ik in het ziekenhuis voor onderzoek. Toen kwam een nieuwe kwaal aan het licht, die mijn leven letterlijk vergalt. De klantmanager wilde een half jaar na het ziekenhuisonderzoek zwart op wit een medisch dossier. De specialist in het ziekenhuis EN mijn huisarts weigerden dit op grond van hun beroepsgeheim. Vervolgens was ik de gebeten hond, want ik werkte niet mee. Tsja, je bent in alle onschuld en met al je gezondheidsproblemen SCHULDIG aan het feit, dat je (van) een bijstandsuitkering GENIET.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik vorig jaar onaangekondigd huisbezoek, waarin mijn woonsituatie en dus mijn recht op uitkering beoordeeld zou worden. Ik heb uitgelegd, dat ik de twee heren niet binnen zou laten, omdat ik anders namens de huiseigenaar toestemming zou geven het pand te betreden, terwijl de huiseigenaar zelf aanwezig wil zijn bij elk bezoek. Resultaat: komt u binnenkort maar met allerlei documenten bij ons langs. Anderhalf uur ben ik doorgezaagd als in een politieverhoor, waarbij valse insinuaties niet werden geschuwd. Pure intimidatie. Meer dan een week later kreeg ik per brief de mededeling, dat ik mijn uitkering behield. Maar sindsdien is mijn leven totaal kapot. Alle informatie die de ambtenaren nodig hebben, kunnen ze via het koppelen van bestanden zo inzien. Maar ook het salaris van degene van wie ik woonruimte huur is bekend – of “nou ja exact, exact… ik heb eens op internet rondgekeken en kan wel zo’n beetje een inschatting maken van de royale beloning voor dat werk”.
Bijstand? Bijstand is toch bijstaan, hulp verlenen? Nee, bijstand geven is het recht hebben een medemens in minder gelukkige omstandigheden tot op het bot te vernederen, dwangmaatregelen op te leggen, te beschuldigen.
Zo, dat is nogal een verhaal. Het is helaas kennelijk mode, om mensen die graag aan de slag willen, maar om de één of andere reden niet aan de bak komen, dan maar te schofferen, te beschuldigen en het gevoel te geven dat ze profiteurs zijn. Heftig hoor. Ik hoop dat er uiteindelijk toch nog iets op je pad komt!