Geluidshaat

Beste wie dit leest,

Ik heb een hekel aan sommige geluiden. Een bloedhekel. Ik word kwaad, agressief bijna. Eetgeluiden, gekauw, geklok, geslurp, geslik. Geknisper, gekraak. Gesnuif, zwaar ademen, tandengeknars, het alsmaar schrapen van een keel. Maar ook het voortdurend nerveus klikken van een balpen of computermuis, het getik op het toetsenbord van een laptop.

Van die geluiden kan ik oprecht knettergek worden. Ik word woedend. Serieus! Vorige week, een item op TV over hoe slecht kokend hete thee voor je slokdarm is. De presentator vond het nodig om zijn, inmiddels niet meer zo hete, thee te slurpen. Breed lachend. Alsof die eikel wist hoezeer zijn geslurp mij irriteerde… Ik wilde die grijns van zijn bek rossen. Zijn theeglas in zijn strot rammen. Mijn koffiemok naar het TV-toestel slingeren. Maar, goddank, ik beheers me. Ben ik immers geen beschaafd burger? En gelukkig maar, want buiten op straat zou ik dagelijks mensen aanvliegen. Omdat ze een appeltje eten of een flesje water drinken (alleen dat gekraak van dat plastic flesje al!) En regelmatig in elkaar geslagen worden, want ik ben geen krachtpatser.

Ik heb dat al sinds de middelbare school. Verknalde ooit een belangrijk proefwerk. Ik had het ècht goed geleerd, maar omdat iemand tijdens het proefwerk voortdurend zijn neus ophaalde, raakte ik daar obsessief op gefocust. Kreeg geen antwoord meer op papier, dus een dikke onvoldoende. Onbegrip was mijn deel, ja-ren-lang. “Dat zijn toch heel normale geluiden? En je maakt ze zelf ook!” Dat laatste klopt en ik probeer wanhopig dat niet te doen. Maakt iemand anders die geluiden, dan wil ik ze ontvluchten of overstemmen. Tijdens het eten moet bij ons de radio of TV aan!

Tot een jaar of twee geleden wist ik niet wat dit was. Was ik de enige? Was ik nou echt zo’n aansteller? Waarom zat (en zit!) ik te koken van woede als iemand op mijn werk achter mijn rug (natúúrlijk, altijd vlàk achter mij!) een appeltje wegknaagt? Maar toen kwam het verlossende antwoord. Deze aandoening, want dat is het, kreeg een naam. En ik ben allesbehalve de enige die eraan lijdt…

Begin 2013 werden de eerste artikelen gepubliceerd over misofonie. Grieks voor ‘haat voor geluid.’ Hele volksstammen hebben er behoorlijk last van. Ik heb het nog net zo erg als vroeger, erger misschien zelfs, want al gauw wordt het chronisch, maar het feit dat ik dus iets heb, waar een naam voor is, waar talloze andere mensen ook mee tobben… Het is bijna een….. opluchting! Die gevoelens van haat, walging en woede zijn gewoon heel herkenbaar voor mensen die misofonie hebben. Ik ben niet overdreven agressief of onaangepast, ik ben geen aansteller!

Ik ga het hier niet hebben over de oorzaken van misofonie. Wie meer wil weten, kan hier eens klikken. Een remedie is er niet en het is de vraag of die er ooit komt. Maar al klinkt het stom, ik ben bijna blij dat wat ik heb, echt ‘iets’ is. Misschien levert het een tikkeltje begrip op als ik weer eens inwendig kook.