Beste wie dit leest,
Een paar dagen geleden kreeg Simon, u weet wel, van Nick, een scheepslading kritiek over zich heen. Niet omdat hun nieuwe plaat niet goed is, of omdat het duo voor een tv-programma naar Cuba was geweest, nee, Simon had een oproep geplaatst op Twitter om, als je wat kon missen, een donatie te doen aan giro 555. Nog diezelfde nacht (hij lag er letterlijk wakker van) schreef Simon een reactie op deze kritiek. Deze reactie was mij uit het hart gegrepen!
Ik heb zelf ook al eens een blog aan dit verschijnsel gewijd naar aanleiding van de jaarlijkse kritiek op Serious Request. Maar ook nu, na de stormramp op de Filipijnen, zijn mensen weer uiterst kritisch, met name op de Samenwerkende Hulp Organisaties, het overkoepelende orgaan waaraan giro 555 gekoppeld. Nu kan ik in het Rode Kruis of Rode Halve Maan weinig verdachts ontdekken. Geen idee hoe dat met andere hulporganisaties zit. Aanstaande maandag is er ten bate van SHO een televisie-gala om geld binnen te halen om de getroffen Filipijnse bevolking te hulp te schieten. Maar waar we vroeger als volk redelijk eensgezind aan dit soort acties deelnamen, is nu de verdeeldheid enorm.
Dat laatste komt misschien door het internet. Op allerlei fora kunnen mensen kritiek spuien, gefundeerd of ongefundeerd. Nu heeft vrijwel iedereen een platform om zijn of haar mening ongezouten de wereld in te slingeren. Dus misschien was die verdeeldheid er altijd al, maar merkte je er niet zoveel van, een enkele ingezonden brief uitgezonderd. Nú staan voor- en tegenstanders echter lijnrecht tegenover elkaar.
Er is die groep mensen die wèl wil doneren. Die zich het lot van de slachtoffers, die vaak alles en iedereen verloren hebben, aantrekken en willen helpen om het leed wat te verzachten. Dat is overigens een groep die je betrekkelijk weinig hoort en àls je ze al hoort gaat het vaak over ‘je hart laten spreken’, compassie, ja, de ‘plicht’ om een medemens in nood te helpen. Niemand overigens die wie dan ook verplicht om te geven! Ook Simon Keizer niet.
De ànder kant echter maakt aanzienlijk meer herrie. En ik vraag me een beetje af waarom. Er zijn natuurlijk mensen die het gewoon ècht niet kunnen missen. Tsja, dan is het simpel. Maar waarom zoveel tamtam maken om de wereld te tonen dat je niet geeft? “Ja, heel zielig voor die mensen, maar…..” Veel argumenten zijn dezelfde als in mijn andere blog: strijkstokken, directeuren van hulporganisaties die een bovenmodaal inkomen toucheren, corruptie, “laat de rijke stinkerds maar geven, maar die geven toch niks!”, “Nederland heeft zelf financiële problemen zat, eerst dat maar eens oplossen”, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Velen hebben nog een vieze smaak in de mond van de acties voor de aardbevingsslachtoffers van Haïti of de Tsunamislachtoffers. Ik kan me daar iets bij voorstellen; op Haïti wonen vele jaren na de ramp nog duizenden in tentenkampen, zonder uitzicht op enige verbetering. En ook de opbrengst van de Tsunami-actie schijnt nog lang niet in zijn geheel besteed te zijn of zelfs verkeerd terecht gekomen te zijn. Kloppen deze beweringen of zijn het van die verhalen die zo vaak verteld worden dat iedereen ze op een bepaald moment gelooft?
Een enkele groep gaat nog verder. “Eigen volk eerst!” roepen zij, en “eerst onze AAA+ rating maar eens veilig stellen!” Mensen die doneren zijn naïef, dom of worden zelfs uitgescholden, want “nu weten ze in Den Haag dat er nog wat te halen valt”. De TV-actie “dient alleen om de presentatoren en deelnemende artiesten weer eens met hun ponem op de buis te krijgen”. Sommigen beschuldigen de donateurs van eigenbelang: “kijk mij eens een goeie daad doen!” Heus, deze kreten kwamen langs. Waarom zo luidkeels laten blijken dat je niet geeft? Waarom zo fel tegen mensen die wel wat storten? Egoïsme? Willen tonen dat je het “systeem” door hebt en het dus te slim af bent?
Ik hoop dat de actie een mooie opbrengst kent en het Filipijnse volk daar ècht van geholpen wordt. Eergisteren was er 3,5 miljoen binnen. Net zoals ik hoop dat, als òns ooit iets overkomt, de wereld zich ook niet van ons zal afkeren. “Zielig voor die Nederlanders, maar wij hebben zo onze eigen problemen…”
Evert's blognote 