Foto: vacatureluurs.nl
Beste wie dit leest,
Enkele weken geleden werd mijn dochter gebeld door een filiaalmanager van een grote landelijke winkelketen. Nee, ik noem geen namen. Of ze op sollicitatiegesprek wilde komen. Verrassend, want eerder was ze afgewezen voor diezelfde functie, maar blijkbaar was er weer een vacature voor 16-32 uur per week. Dochterlief zoekt een fulltime baan, maar je hebt dan tenminste weer werk en je kunt intern verder solliciteren. Ze bereidde zich goed voor, zoals altijd. Verkende zelfs de route van dik 20 kilometer. Dan kon ze niet te laat komen omdat ze verkeerd gereden was. Helaas hadden die drie filialen in onze woonplaats geen vacatures…
Vol goede moed ging ze op gesprek, maar die zonk haar al snel in de schoenen. Het gesprek bleek een opeenstapeling van tegenvallers. Allereerst de mededeling dat de manager haar nooit zou hebben aangenomen voor de oorspronkelijke functie… Pardon? Hij had haar zelf gebeld! Voor díe vacature! Nee, nu ging het om een lichtere functie, 16 uur per week. Lagere loonschaal en…. superflexibel qua werktijden uiteraard! Voor de eerdere vacature had ze te weinig ervaring met “verantwoordelijk werk.” Opnieuw pardon? Op haar CV staan juist diverse functies met veel verantwoordelijkheid. Inclusief een leidinggevende functie gedurende een half jaar in het buitenland! En ze had al drie jaar ervaring in de branche opgedaan. Een zaterdagbaantje, maar toch… Dàt zal toch wel een pré zijn? Nee dus! Want… dat was bij een concurrent! “Waarom heb je toen niet bij ons gesolliciteerd?” “Solliciteer je hier omdat je hier ècht wilt werken? Of zoek je alleen maar een inkomen?” “Stel je niet te veel voor van klantencontact!”
Intussen ging regelmatig de telefoon, zat de manager voortdurend te klooien met zijn computer, bladerde hij steeds maar door zijn paperassen en stelde vragen en maakte opmerkingen waaruit duidelijk bleek dat hij zich totaal niet verdiept had in zijn sollicitant. Bovendien zat het personeel van de vestiging op enkele meters afstand aan de koffie en kon het gesprek woordelijk volgen. “Wat zijn je minpunten?” “Dat wil ik u best vertellen, maar wel onder vier ogen!” De manager keek even op, maar negeerde de opmerking verder. Tenslotte bleek het te gaan om een contract voor 3 maanden. Bij gebleken geschiktheid nog een, langer, tijdelijk contract. 3 maanden? Vanaf half oktober? Hmmmm…..
Ik begrijp dat in deze tijden van werkloosheid het voordeel volledig bij de werkgevers ligt. Voor jou tien anderen immers. Maar is het nou heel veel moeite om je een béétje voor te bereiden? Al was het maar omdat je dat ook van je kandidaten verwacht? Om niet te goochelen met functies in de aanloop naar het gesprek? Om in elk geval de beleefdheid op te brengen om een sollicitatiegesprek ongestoord en met voldoende privacy te laten verlopen? Om je niet laatdunkend te gedragen tegenover je sollicitanten? En om je eigen tijd èn die van je kandidaten niet te verdoen met gesprekken die feitelijk nergens over gaan?
We zijn inmiddels enkele weken verder. U raadt het al: ze hoorde nooit meer iets…
Evert's blognote 